Сендердің замандарың өтірік...

— Нені айтасыз?- дедім.

— Анау ақша алатынды айтамын. Алдайды. Ақша беремін деп, ақшаңды ұстап қалады. Тып-тыныш банктен ала беремін десем, балаларым қоймай, мына бір «кәртішкіні» алып беріп еді, оңай деп. Көп ақшамды ұстап қалды. Сосын банкіге барып, кезек күтіп, құжатыммен алдым. Алдайды. Қазір бәрі алдайды. Бұл сендердің замандарың. Сендердің замандарың өтірік. Бәрі алдайды... Бәрі өтірік.

«Алдайды» деп айта берді, айта берді... Бұл заман әжеміздің қашан, қалай көңілін қалдырғанын білмеймін. Бірақ бүгінгі банкоматтан ақша ала алмаған жағдайдан кейін туған ой еместігіне сенімдімін. Көңілі қалғандығын айтып, алдайды деп, «біздің заманға» деген өкпесін менен алып жатқандай. Мені кінәлап жатқандай сезіліп кетті... Үнсіз тұра бердім, автобусты күтіп.

— Неге? – дедім.

— Демалыс күндері үйдегі бала-шаға далаға шығамыз деп жылайды. Сосын шығарсаң, үсті-басын былғайды. Оданда қар не жаңбыр жауып қалып, үйде отырғандары жақсы...

Қазіргі кезде барлығын технология билеп кетті. Балаларымыз даланы, ойнауды, табиғатты, таза ауаны ұмытты... деп дабыл қағып жатқан заманда бұл әжемнің бұлай дегеніне таң қалдым. Енді тағы не дер екен деп тұрғанымда...

— Автобус келе жатыр ма? Келе ме өзі? Қайда кетті? Анау  34 пе? – әжеміз сөйлей берді, сөйлей берді...

— Иә, апа, ол – 34. 
Болды. Басқа ләм-мим демедім. Шыдамым жетті. Автобус та келе қалды. Әркім өз жөнімен кетті. Әжемнің жайы мәлім болды. "Мен қандай әже болар екенмін?" деп ойландым... Егер сол жасқа жетсем...
Осындай жағдай жиі болып тұрады өмірімде. Әлде сіздерде де солай ма? Мені көрген адам, мейлі бөтен, таныс болсын, мұңын шағып, ашуын маған шығарып, «сырласқысы» келіп тұрады... Қызық..