Weekend

Қиссалар жайлы қисса

І бөлім. Адамның топырақтан жаралуы

Авторларды қолдау орталығы

mediabugin@gmail.com

Еш уақытта, еш нәрседен жаралмаған,

Әйелге де, еркекке де саналмаған.

Әлемнің іші де сол, тысы да сол,

Мекені жоқ, жанына жан бара алмаған.

 

Түрі-түсі, шет-шегі, салмағы жоқ,

Ешбіреуге бермегі, я алмағы жоқ.

Бар әлемнің қожасы бір Алланың,

Жары түгіл, санасында жармағы жоқ.

 

Тәңірі өз кереметін тарататын,

Жер жаһанға жаятын шарапатын.

Сай келетін нәрсені іздейді екен,

Орынбасар – Адам тәнін жарататын.

 

Таласады қызметке тау менен тас,

Шетте қарап қалмады орман-ағаш.

От пенен су о да шықты мені ал деп,

Аспан мен бұлт арасында болды талас.

 

Тау айтады: мен биікпін, асқармын,

Алыстарға көзімді бір тастармын.

 

Алтын айтты: мен әзизбін, тазамын,

Мықтысы кім соның атын жазамын.

 

Су айтады: мен тасқынмын тулаған,

Жел айтады: мен дүлеймін шулаған.

 

От айтады: мен күштімін бәрінен,

Қорықпаймын ешбірінің әрінен.

 

Аспан айтты: мен асқақпын, көктемін,

Ешкім маған жүргізе алмас өктемін.

 

Ағаш айтты: мен жұмсақпын, нәзікпін,

Ат байласаң, үй салсаң да қазықпын.

 

Тас айтады: ал мен өте қаттымын,

Жасар менен әлі талай затты мың.

 

- Бар мақұлық астында болам езбе,

Алла менен адамды жаратпас,- деп.

Үнсіз қалды жер ғана осы кезде,

- Түрған жоқ па бәріне жарап тас?- деп.

 

Хақ Тағала бір шолып көз тастайды,

Сәлден кейін былай деп сөз бастайды:

 

- Тау, сен өзің не деген тәкаппарсың,

Алдырмайсың, мейлі кім тақап барсын.

 

- Алтын, сенің сыртың ғана жылтырақ,

Баяның жоқ, ішің болса қалтырақ.

 

- Су, сен тасып өткел бермей кетесің,

- Жел, сен өзің тұрақсыздық етесің.

 

- От – қатыгез, сен маған жарамайсың,

Жанғаныңда жақсы-жаман қарамайсың.

 

- Аспан, өзің мақтаншақсың, білмейсің,

Білмей жатып көзге ешкімді ілмейсің.

 

- Ағаш, өзің сынғашсың ғой, әлің жоқ,

Сынақтарға шыдайтұғын қалің жоқ.

 

- Тас – мейірімсіз, жақынға жылуың жоқ,

Көмек етер біреуге іс қылуың жоқ.

 

Жерге қарап, оның түрін байқады,

Оған да Алла өз шешімін айтады:

 

- Жер, сен өзің сабырлысың, салмақты,

Кішіпейіл мінезің бар ардақты.

 

- Бар мақұлық нәжісін төге берсін,

Ал сен оған хош иісті гүл егерсің.

 

- Саған сіңіп, лас судан бұлақ болар,

Мінездерің адамзатқа шырақ болар.

 

- Адам сенен жаралып саған құлар,

Сен сияқты мінездісі маған да ұнар.

 

Осылайша Алла оны мақтады,

Бірақ Жерге мына бір жай жақпады.

 

- Қойыныма көмсін сансыз адам, мейлі,

Дене шіріп, топырақ болар,- дейді.

 

- Дегенменен, адам көп күнә жасар,

Сол күнәнің ауырлығы мені басар.

 

- Қиянат бар, зорлық бар оған қатар,

Осынша көп ауыртпалық маған батар.

 

Осыны айтып, жер мұңайып жатады,

Сонда құдай былайша үн қатады:

 

- Жер, қайғырма, күнә деген жойылар,

Құран оқып болса дене қойылар.

 

- Бағыштаса құранды ұрпақ әруаққа,

Күнәлардан тазарады әр уақта.

 

Қане, сөзің бұдан артық болса өзге,

Жер көңілі тынышталды осы сөзге.

 

Қазақ бұдан үлгі-өнеге алыпты,

Тойдырыпты жеті шелпек халықты.

Әруақтарға құран оқып, еске алу,

Дәл осы бір оқиғадан қалыпты.

 

Ізбасаров Есенбай Серікұлы

19.ХІ.2019

Атырау қаласы